شفقناورزشی- تغییر سیستم استقلال شاید بیشتر از هر کسی به نفع کاوه رضایی باشد. شماره 9 حالا وظیفه اش تغییر کرده است و باید گل بزند. او دیگر قرار نیست «تله»ای باشد برای مهاجم سایه. حالا او «رو» به دروازه حریف می دود و قرار نیست «پشت» به آن باشد.
رضایی در 2 بازی اول استقلال به عنوان تک مهاجم در ترکیب این تیم قرار گرفت. استقلال 1-3-2-4 بازی می کرد و این یعنی رضایی به ندرت فرصت پیدا می کرد خودش را «رو» به دروازه حریف ببیند. اصلی ترین وظیفه رضایی در این چیدمان، عقب آمدن بود. او رو به بازیکن صاحب توپ خودی و پشت به دروازه حریف می ایستاد، به سمت زمین خودی می آمد تا مدافعان رقیب را با خودش از یک سوم دفاعی شان خارج کند و فرصت ها را برای جابر انصاری بسازد. گل استقلال به نفت و موقعیت های خوب این تیم در نیمه اول بازی با استقلال خوزستان اینگونه ساخته شد. رضایی در این نوع بازی، قرار نبود گل بزند بلکه قرار بود در وهله اول گل بسازد. گلی هم که به استقلال خوزستان زد، حاصل رفتن توپ به کناره ها بود. قبل از اینکه حیدری توپ را ارسال کند، بختیار رحمانی مالکش بود و رضایی جلوتر از او، پشت محوطه جریمه و پشت به دروازه قرار داشت.
از بازی با صنعت نفت، سیستم بازی استقلال تغییر کرد. حالا تیم منصوریان 2-4-4 بازی می کند و لوزی بودن خط میانی اش باعث می شود، رضایی به ندرت پشت به دروازه حریف قرار بگیرد. نزدیک شدن رحمانی به زوج خط حمله باعث می شود او وقتی پاس نهایی را می دهد، رضایی رو به دروازه حریف باشد. همچنین حضور علی قربانی هم باعث شده رضایی با دروازه بانان تک به تک شود. قربانی با قد بلندش وظیفه تقسیم توپ روی هوا را دارد و لازمه به موفقیت رسیدن چنین تاکتیکی، حضور رضایی جلوتر از او به خط دروازه و در حالت رو به دروازه بان رقباست. در این حالت، رضایی می تواند از سرعت بالایش برای عبور از مدافعان استفاده کند؛ اتفاقی که برابر صنعت نفت در یکی، دو صحنه رخ داد.
انتهای پیام