شفقنا ورزشی – این سالها راجع به رحمتی زیاد صحبت شده است. از حضور در تیم ملی تا خداحافظی ناگهانی اش، از سیوها فوق العاده تا اشتباهات عجیبش. اینها همه با هم به همراه سالهای طولانی حضور موفق و خیره کننده در سطح یک فوتبال ایران از او دروازه بانی ساخته است که به زحمت بعد از نام بزرگانی چون حجازی و عابدزاده غیر از نام او نام فرد دیگری را می توان به عنوان نفر سوم دروازه بانی ایران یاد کرد.
در این حال شاید مهمترین سیو و مهار دوران ورزشی سید مهدی رحمتی چیزی نباشد جز همین سه هفته نیمکت نشینی بی حاشیه ی او.
این که دروازه بانی با سابقه و کیفیت رحمتی و با آن خصوصیات اخلاقی دشواری که در گذشته از او می شناختیم، قبول کند تحت سرمربی گری مربی جوانی چون علی منصوریان به عنوان ذخیره دروازه بان بسیار جوان تری چون سید حسین حسینی بنشیند و نه تنها سکوت کند بلکه به این دروازه بان روحیه و انرژی مثبت هم بدهد و تیم را به صورتی کاملا حرفه ای از روی نیمکت همراهی نماید و صرفا در یک رقابت منصفانه تلاش کند تا جایگاه خود را بازیابد واقعا شاهکار است. شاهکاری بزرگتر از همه دوران بازیگری او.
این که عده ای می گفتند رحمتی حاضر نیست در تیم ملی ذخیره باشد، اینک مورد سوال است.