شفقناورزشی- فینال شنبه شب سنسیرو پایان بسیار تلخی برای دیهگو سیمئونه داشت. او برای دومین بار اتلتیکو مادرید را به یکقدمی قهرمانی اروپا رساند و دوباره مغلوب همشهریاش رئال شد. شکست میلان از شکست دو سال قبل لیسبون دردناکتر بود. اگر تیم اتلتیکو دو سال قبل در وقت اضافه از هم پاشید و شکست سختی خورد، این بار به ادعای تمام کارشناسان تیم برتر زمین بود و در ضربات پنالتی باخت. پنالتی خوانفران که به تیر دروازه خورد تنها بدشانسی اتلتیکو در این بازی نبود. گریزمان در شروع نیمه دوم هم ضربه پنالتیاش را به تیر افقی کوبید و تصاویر آهسته نشان داد تک گل رئال در نیمه اول آفساید بوده.
هرکدام از این اتفاقات برای بر هم زدن آرامش یک مربی کافی است. او شنبه شب میتوانست وارد فهرست مربیان فاتح لیگ قهرمانان شود؛ فرصتی که ممکن است دیگر سراغ او نیاید. او با چنین حسرت و اندوه بزرگی وارد سالن کنفرانس ورزشگاه سنسیرو شد، ولی نه بازیکنانش را بابت از دست دادن پنالتیها سرزنش کرد، نه حاضر شد نمایش رئال را زیر سوال ببرد و نه انگشت اتهام را به سمت کلاتنبرگ و تیم داوری گرفت. پاسخ سرمربی اتلتیکو شجاعانه بود و گفت: «همیشه تیمی که بازی را میبرد، شایسته برد بوده. هیچ توجیهی برای شکست ما وجود ندارد. شکست در دو فینال نامی جز ناکامی ندارد. باید ببینیم کجا اشتباه کردهایم.»
نگاه سیمئونه به فوتبال کمنظیر است. مربی که او را یک جنگجو میدانند و این هنر بزرگ را دارد تا بازیکنان گمنام تیمش را به جنگجویانی نترس تبدیل کند. بدنسازی مدرن، روحیه برتریجویی و تنوع تاکتیکی هوشمندانه از اتلتیکو تیمی ساخته که در مراحل قبلی توانست بارسا و بایرنمونیخ را حذف کند و فقط یک گام تا شکست رئال فاصله داشت. سیمئونه مرد زمین چمن است، نه کنفرانسهای مطبوعاتی. او برای پیروزی تیمش حتی حاضر است تماشاگران را تهییج کند و 120 دقیقه کنار زمین فریاد بزند، ولی حاضر نیست در پایان بازی زمین و زمان را برای باخت تیمش متهم کند. مصاحبه سیمئونه بعد از شکست در فینال لیگ قهرمانان، تقریبا همزمان با مصاحبههای مربیان استقلال و ذوبآهن، دو فینالیست جام حذفی بود. مظلومی و گلمحمدی در کنفرانس خبری قبل از بازی مدعی شدند شرایط طوری چیده شده تا حریف قهرمان شود. هرقدر به سوت شروع بازی نزدیک میشدیم، این مصاحبهها تندتر میشد. فینال نه ساعت 9 دیشب که از چند روز قبل و در حضور دوربینها و میکروفنها شروع شده بود.
این رویه تازهای در فوتبال ایران نیست. کافی است مصاحبه بعد از بازی مربیان لیگ برتر را به یاد بیاورید. اکثر آنها معتقدند تیمشان چند برابر حریف موقعیت داشته، بدشانس بودهاند و داوری به زیانشان بوده. در این مدل فکری، همه در ناکامی مقصرند جز مربی. آنها بر این باورند تمرینات عالی بوده، ترکیب بدون نقص انتخاب شده، تعویضها تیم را تقویت کرده و دلیل شکست فقط و فقط عوامل بیرونی هستند. آنها همیشه طلبکارند و هیچوقت خودشان را بدهکار نمیدانند، ولی در فوتبال ایران بهندرت اتلتیکویی تولید میشود. بهانهجوییها و جنگهای مطبوعاتی شاید در کوتاهمدت افکار عمومی را قانع کند، ولی کمکی به پیشرفت فوتبال نمیکند. کمالگرایی و خودانتقادی است که میتواند فوتبال را از دایره تکرار خارج کند؛ همان فرمولی که توانسته سیمئونه را به یکی از بهترین مربیان جهان تبدیل کند.
ایران ورزشی
انتهای پیام