شفقنا ورزشی – از مزدک میرزایی که گذشت؛ عادل فردوسی پور هم به همین زودی در تلویزیون به یک خاطره تبدیل شد اما آینده را چگونه می بیند؟ آیا امیدی به کشف استعدادها هست؟
قضاوت اشخاص هم که جزو کارها و اعمال روزمره ماست و هرگز فراموش نمی شود!
حالا مهاجرت احتمالی یک گزارشگر که مثل بعضی ها فرصت چندانی در زمینه برنامه سازی به او نمی رسید، سوژه ای است که یک هفته تمام در رسانه ها پیگیری شد اما مساله اصلی چیست؟ رفتن یک گزارشگر به اروپا و حضورش در یک شبکه ماهواره ای؟
ما می گوییم مسائل مهمتری هست که باید درباره اش حرف بزنیم.
از جمله این که در طول این سال ها تعداد گزارشگران تلویزیون که می شد گزارش های آنها را گوش داد یا تحملشان کرد حتی به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد. ما چند چهره درجه یک داشتیم که یکی مثل عادل فردوسی پور را کنار زدیم و دیگری را در یک شرایط ویژه قرار دادیم؟
در گذشته ای که خیلی هم مربوط به گذشته ها نیست اگر می خواستیم یک بازی فوتبال را ببینیم باید برای شنیدن صدای کدام گزارشگران، لحظه شماری می کردیم؟
قبول کنید تعدادشان زیاد نیست و شنیدن برخی گزارش ها، از تحمل خیلی ها خارج است. جمع نمی بندیم تا به همه بر نخورد و به هیچ اسم خاصی نیز اشاره نمی کنیم اما در شکوفایی استعدادهایی که در این کشور می درخشند، خیلی وقت ها گشاده دست نبودیم.
عرصه و این محدوده نه چندان فراخ نمایش و صحنه را برای بعضی ها کنار گذاشتیم و خیلی ها که لیاقتش را داشتند ندیدیم. نخبه ها را هم که در را باز گذاشتیم و به آنها گفتیم جاده دراز است، بفرمایید بیرون!
از مزدک میرزایی که گذشت؛ عادل فردوسی پور هم به همین زودی در تلویزیون به یک خاطره تبدیل شد اما آینده را چگونه می بیند؟ آیا امیدی به کشف استعدادها هست؟
استعدادهایی که حداقل وظیفه شان گزارش ساده و جذاب یک بازی فوتبال است، نه حمله به سرمربی تیم ملی وسط یک تورنمنت حساس و مهم…